سوره قارعهسوره قارعه، یکصد و یکمین سوره قرآن کریم بوده و در مکه نازل شده است. ۱ - نامگذاری سوره«قارعه» به معنای کوبنده و از نام‌های قیامت است که در سه آیه اول آمده است؛ به همین جهت برای نام سوره برگزیده شده است. قیامت، کوبنده دل‌ها با ترس و کوبنده دشمنان خدا با عذاب است. در این سوره از قیامت و حالت خوشی نیکوکاران و ناراحتی بدکاران سخن گفته شده است. بدین سان، مضمون این سوره تهدید به عذاب قیامت و بشارت به ثواب آن است، ولی جانب تهدیدش بر بشارتش می‌چربد. گفته شده: سوره در مکه نازل شده است. ۲ - ویژگی‌های سوره۱. یازده آیه به عدد کوفی، ده آیه به عدد حجازی، هشت آیه به عدد بصری و شامی، ۳۶ کلمه و ۱۵۰ یا ۱۶۰ حرف دارد. ۲. در ترتیب نزول، سی امین و در قرآن کریم یکصد و یکمین سوره است. ۳. پس از سوره قریش و پیش از سوره قیامت در مکه پیش از هجرت نازل شد و هیچ آیه مدنی ندارد. ۴. از نظر کمیت؛ از سوره‌های مفصل و از نوع قصار آن است. ۵. در این سوره، نسخی صورت نگرفته است. ۳ - پیام‌های سوره۱. قیامت حادثه‌ای است بزرگ و کوبنده؛ ۲. وحشت و سرگردانی انسان‌ها در قیامت؛ ۳. سنجش اعمال با میزان مخصوص در قیامت. [۳]
هاشم زاده هریسی، هاشم، ۱۳۱۷، شناخت سوره‌های قرآن، ص۵۸۶.
[۵]
ملا عبدالله بن حسین یزدی، ۹۸۱ق، الحاشیة علی تهذیب المنطق، ج۲۷، ص۲۵۷.
[۶]
رامیار، محمود، ۱۳۰۱ - ۱۳۶۳، تاریخ قرآن، ص۵۹۰.
[۷]
جمعی از محققان، علوم القرآن عندالمفسرین، ج۱، ص۳۱۵.
۴ - پانویس
۵ - منبعفرهنگ نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «سوره قارعه». رده‌های این صفحه : سوره‌های قرآن
|